چند روز قبل بود که نزدیک غروب شده بود و چند بار برقها قطع و وصل شدند وچون در خونه هیچ وسیله روشنایی نداشتیم گفتم بریم از مغازه روبروی خونه شمع بگیریم وقتی با متینا دختر شش ساله ام رفتیم گفت که متاسفانه شمع نداریم وخودمون هم توی تاریکی هستیم . گفتم برم مغازه بالاتر که ۵۰۰متری فاصله داشت . توی راه متینا با همان زبان کودکانه اش گفت بابا من یک نظری دارم گفتم چه ؟ گفت که برای اقای مغازه دارهمسایه مون هم شمع بگیریم آخه گناه دارن توی تاریکی اند . گفتم که نه خودشون میگیرن . توی راه چند بار تکرار کرد تا رسیدیم به مغازه وگفتم یک شمع بزرگ بدین وپولشو داشتم می دادم که متینا دستمو گرفت وگفت بابا خواهش میکنم برای همسایه هم بگیر برگشتم ونگاهش کردم . واقعا از چشماش می شد فهمید که چقدر براش این قضیه مهمه ولی من هنوز درک نکرده بودم . اتفاقا مغازه دار پول خرد نداشت ومن به اجبار گفتم پس یک شمع دیگه بدین نمی دونین چقدر متینا خوشحال شده بود . رفتیم وشمع را به همسایه دادیم که اون هم بسیار خوشحال شده بود توی خونه به خود آمدم گفتم این شمع از لحاظ مادی هیچ ارزشی نداشت ولی همین کار باعث شد همسایه خوشحال شود ومهمتر اینکه نزدیک بود یک ارزش بزرگ -کمک به دیگران- رادر نظر دخترم برای همیشه از بین ببرم آری بقول دوستم  برای شاد کردن یک انسان نیازی نیست یک کوه را جابجا کنی با یک چیز کوچک هم می شود دلی را شاد کرد.